درخت بهشتی

ای کاش  ......  این زندگی بافریبندگیش مرا به هر سو که می خواست نمی کشید،کاش

زندگی برای من بود نه من برای زندگی!

مدتهاست که به دنبال روز های کودکی ام می گردم روزهایی که نرم وسبک آمدند مثل باران

های ریز بهاری بر سر و دوش ما نشستند وانگاه از میان نگاههای گرم دوباره بال گشودند ورفتند روزهایی که از زندگی سرشار بودیم...    

کاش کوچک بودم! اگر چنین بود دوباره آرزوی قشنگ بزرگ شدن را در سر داشتم. کاش به

روزهای کوچکیم بر می گشتم روزهایی که تنها با یک لبخند قهر را از یاد می بردم.

کاش اگرکوچک بودم همیشه با آشتی مهربان بودم و خانه دلم هر چند کوچک اما همیشه مملو از خوبی ها بود.

کاش کوچک بودم ومثل قدیم هادلم چون آسمان صاف وبی آلایش بود که هروقت دلتنگ

می شدم بغض خود را می شکستم واشکم را نثار زمینیان می کردم راحت وبی دردسر،

چه روزهایی بود روزهای کودکی که باهق هق گریه هایمان نگاه ها را به سوی خود

می خواندیم.

کودکی!باتوام ای خورشید ای تو که دور ازمنی وبامن همه جایی ای دوست من بی توحتی

در خاک هم دلم غریبانه می گیرد.

کودکی!ای یار دیرین من یاد آن روزهای رفته بخیر که هنوز چشمان من آشنای چشم هایت است.

آه کودکی !که اگر تو باز می گشتی در میان زیبایی های نهفته ی خود گرمی وجود پدرم را با

خود همراه داشتی چرا که با حضور گرمت حضور گرم ومهربان پدر را نیز معنا می دادی ولی افسوس!!!

افسوس که من وکودکی در افق رو به روی هم ایستادیم من وکودکی هرگز به هم نخواهیم

رسید،آنچنان که دوخط افق هیچ گاه به هم نمی رسند زمانی که کودکی طلوع میکند من با

خورشید خسته که همه ی روز آسمان را با ارابه زرینش پیموده می روم وزمانی که من با

سپیده بامدادی به شوق دیدار کودکی از حاشیه ابرهای نقره رنگ سرک می کشم کودکی بر

ارابه خورشید می نشیند ودر پشت جهان که دسترس من نیست به خوابگاه می رود.من

وکودکی ام سرگردانان جاودان هستیم .

کاش کودکی ! یکبار دیگر نگاه نوازشگرت را که مدتهاست از من دریغ داشتی به سویم

می فرستادی.کاش کوچک بودم اما افسوس که دیگر بازگشتی به آن روزها نیست پس با

این کاش بودن زندگی خواهم کردتا...